ديروز که قيافه حق به جانب اين مردک (جان کري) رو ميديدم که داشت برامون کري مي خوند (چه جناسي شد) خيلي حرصم درومد و يه لحظه قيافه ي فرزندان دانشمنداي هسته اي شهيدمون (آرميتا و عليرضا) جلوي چشمم اومد که به خاطر همين 20 درصدي يتيم شدن که ما به راحتي گذاشتيمش کنار... واقعاً چطور رومون ميشه تو چشماي اونا نگاه کنيم. آخه من نمي فهمم دستيابي شکوهمندانه به اجازه ي غني سازي 3.5 درصدي در مقابل تعليق موقت و قابل برگشت برخي تحريم هاي در پيت تبريک داره يا تسليت! بگذريم، ايشالا غم آخرمون باشه...